مدح و مناجات با حضرت جواد الأئمه (امام محمد تقی) علیه‌السلام
هـرگـز نـدیـده کـاسـبـیِ او، کـسـاد را هـر کس گـرفـته حـرزِ امـامِ جـواد را ما ریـزه‌خـوار خـوان جـوادالائـمـه‌ایم داریـم از ازل بـه دل ایـن اعـتـقـاد را نیکوست هرچه می‌رسد از دوست، بی‌دریغ هرچـند می‌دهـی بـه کـمِ مـا، زیـاد را تو آن چنان ملیحی و زیبا که جـبرئيل دارد مـدام روی لـبـش "ان یـکـاد" را افـلاک از نـسـیم عـبای تو زنده است از دامـنت جـدا نـکـنـی دسـت بـاد را! خورشید آمده است به پابوس گـنـبدت آقا! نـرانـی از درت این خـانـه‌زاد را ای خوش به حال آن پدری که گذاشته‌ست بر طفـل خویش، نامِ "محمد جواد" را |